Ευχή προς Μουσαίον

 

Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως η «απόλυτη παγανιστική προσευχή» αφού είναι ένα κάλεσμα των περισσότερων  θεών των Ελλήνων σε μια και μόνη ιερή σπονδή: Πρόκειται, βέβαια, για την περίφημη Ευχή που παραδίδει ο μεγάλος αρχαίος Μύστης Ορφέας στον μαθητή του Μουσαίο - εδώ  σε δική μας μετάφραση:

Ευχή προς Μουσαίον

Μάθε, λοιπόν, φίλε Μουσαίε, τη μύηση την πολυσέβαστη,

την προσευχή,

που είναι, βέβαια, για σένα η προσφορότερη απ’ όλες:

Δία, θεέ, φίλε και βασιλιά

Κι εσύ μητέρα Γη

Κι εσείς του Ήλιου οι καθαρές ουράνιες φλόγες

Και της Σελήνης το φως το ιερό

Κι όλα τ’ αστέρια.

Ελάτε Θεοί

Και πρώτος απ’ όλους εσύ, με τη γαλάζια χαίτη, Ποσειδώνα, που τη γη μας περιβάλλεις.

Κι εσύ γυναίκα του Δία, Ήρα θαλερή, προστάτιδα, που κρατάς ασπίδα

Κι ύστερα εσύ, Περσεφόνη, κόρη αγνή,

Μαζί  κι η μάνα σου, που δίνει τους γλυκούς καρπούς, η Δήμητρα

Και η παρθένα, η Άρτεμη, η προστάτιδα της ζωής, η τοξεύτρα,

Και ‘συ, ήιε, Φοίβε Απόλλωνα, που κατοικείς στην ιερή των Δελφών γη,

Αλλά και ‘συ που ανάμεσα στους θεούς έχεις τις πιο πολλές τιμές, Διόνυσε χορευτή,

Και η μάνα σου η Σεμέλη, καθώς και όλοι οι άλλοι που γιορτάζουν με τον Βάκχο.

Έλα Άρη, ισχυρόκαρδε, πολεμιστή

Και ‘συ αγνή τέχνη και δύναμη, Ήφαιστε,

Μαζί κι εσύ αναδυόμενη, θεά του έρωτα, που σου έλαχαν τα πιο πλούσια δώρα, Αφροδίτη.

Και ‘συ Άδη και Πλούτωνα, του κάτω κόσμου θεέ και βασιλιά,

‘Ηβη, έλα κι εσύ.

Μαζί με σας και του Ηρακλή τη γενναία δύναμη προσκαλώ

Αλλά και της Δικαιοσύνης και της Ευσέβειας το όφελος το μεγάλο.

Τις ξακουστές τις Νύμφες,

Τον Πάνα τον μεγάλο,

Τη Μνημοσύνη την αξιέραστη,

Και τις εννέα τις Μούσες τις αγνές επικαλούμαι,

Και τις Ώρες και τις Χάριτες και τον Ενιαυτό,

Τη θεϊκή Λητώ με τα όμορφα μαλλιά, τη σεβαστή Διώνη,

Τους Κάβειρους, τους Πάνοπλους Κουρήτες, τους Κορύβαντες

Μαζί μ’ αυτούς και τους θεούς της ‘Ιδης, τους Σωτήρες

Κι όλα του Δία τα αθάνατα παιδιά.

Τον κήρυκα Ερμή, τον αγγελιοφόρο των ουρανών,

Κι ακόμη τη Θέμιδα, που τις θυσίες εξετάζει των ανθρώπων,

Τη Νύχτα, την αρχαιότερη όλων προσκαλώ,

Και την Ημέρα όμως, τη θεά που φέρνει το φως,

Την Πίστη, τη Δίκη και την άμωμη τη Θεσμοδότειρα,

Τη Ρέα και τον Κρόνο,

Τον χρόνο που τρέχει διαρκώς

Και τη μαυρόπεπλη Τυθύη,

Μαζί και τον μεγάλο Ωκεανό κι όλες τις θυγατέρες του,

Του Άτλαντα και του Αιώνα την ανυπέρβλητη δύναμη,

Της Στύγας το λαμπρό νερό και τους Μειλίχιους θεούς,

Κι ακόμη την Πρόνοια την αγαθή

Και τον Θεό τον άγιο αλλά κι εκείνον τον Θεό που καταστρέφει τους ανθρώπους,

Κι όλους τους άλλους τους θεούς, ουράνιους και θαλασσινούς

Κι εκείνους κάτω από τη γη, και τους θεούς του αέρα,

Την Ινώ, τη Λευκοθέα και τον Παλαίμονα που την ευτυχία χαρίζει.

Τη Νίκη τη γλυκομίλητη και τη βασίλισσα την Αδράστεια,

Κι εκείνον που με τα δώρα του τούς πόνους μας γιατρεύει,

τον μεγάλο βασιλιά Ασκληπιό

Και την παρθένα κόρη, τη σοφή, που στη μάχη προστατεύει, την Αθηνά Παλλάδα.

Τα μέρη του Κόσμου που στέκεται στους τέσσερις κίονες προσφωνώ

Και την Αρχή και το Πέρας, γιατί αυτό είναι το μεγαλύτερο όλων,

Και τον Αιθέρα

Και τον Έρωτα τον πρωτογεννημένο

Και τις δυνάμεις όλες της Φύσης που είναι η Μητέρα των Θεών,

Τον Άττη και τον Μήνα προσκαλώ

Και τέλος τη θεά Ουρανία.

Όλους αυτούς τους θεούς επικαλούμαι

Να προσέλθουν με ευμένεια,

Με καρδιά χαρούμενη και με διάθεση καλή,

Σ’ αυτή τη σεμνή θυσία

Σ’ αυτήν εδώ την ιερή σπονδή.